...26-მდე ))

რა იცის ჟამმა უსაქმურობისამ...გამახსენდა რომ თურმე მეც მქონია რაღაც ბლოგისმაგვარი და თქვენ წარმოიდგინეთ, რაღაც პონტში წერაც შემძლებია.. ჰოდა ახლა რამ განაპირობა ჩემი სრული თუ არა, ნაწილობრივ უმოქმედობა. ნუ პირველ რიგში, ჩემი ტვინია სრლიად უმოქმედოდ მიტოვებული და ელოდება სამედიცინო ტერმინებით გამოჭედილ სქელ-სქელ წიგნებსა და ქსეროქსების რიგებში დგომას. ნუ, ამ რიგებს უფრო ჩემი ფრიად განსვენებულ-გახევებული ფეხები ელოდება )) ჰოდა არ დაგიმალავთ, და მომენატრა სამედიცინო. მომენატრა შვანგირაძისნაირი თვალებგაფართოებული და კვაჭაძის მსგავსი "გამოწკეპილი" ლექტორები, რომლებზეც საკმაოდ ბევრი ნიშნისმოგებით იტყვის - "ამათ ხელში ჩემი მტერი ჩავარდაო" , მაგრამ ნურას უკაცრავად. მე სამედიცინო უნივერსიტეტი მომენატრა სრული შემადგენლობით. ნახევარსაათიან დასვენებებზე რომ არაფერი ვთქვათ , დილას ადგომაზე რომ არ ვიწუწუნოთ და ფრიად ჩახვეულ ინტრიგებზე რომ არ ვილაპარაკოთ ; )) არა... მაინც რა გენიოსი ხალხია ამ განათლების სამინისტროში, გინდაც დეკანატში. ყველაზე დიდი სასჯელი რაც შეიძლება სტუდენტს დაუწესო, ზაფხულის პაპანაქება სიცხეში სწავლა და სექტემბრის ციებ-ცხელებაში დასვენებაა. მეც ვზივარ და "ვისვენებ" . ისე ვისვენებ,რომ სადღაც სამი კილოგრამი ავკრიფე სულ მინიმუმ. სასწორზე არ ვდგები. ჰალუცინაციების მეშინია. ჰოდა, ჩემო კარგებო ამ რამოდენიმე დღის წინ ავიღე ფიზიოლოგიის სახელმძღვანელო და "სისხლის" კითხვა დავიწყე. აი აქ დამერხა. როგორ დამაკლდა კვაჭაძის ახსნილი მახალა, თქვენ ვერ წარმოიდგენთ. მერე თსმუ-ს საიტზე შევისეირნე და წლევანდელ საგანთა სიას გადავხედე. პროგრესიც ასეთი უნდა- ორ "საკბილო საგანს" ვსწავლობთ. ურა! გვეშველა... არადა, როგორ ელოდებოდა ლიკუნა ამ საგნებს... არ გაგიმართლა ლიკაააა )) :დ ოდონტოლოგია და პროფილაქტიკა - მშვენიერია. ყოველ შემთხვევაში, თაბაშირის ყბას მაინც დავიჭერთ ხელში. თუ არც თაბაშირი გვაღირსეს, წიგნები მაინც გვექნება, სადაც კ ბ ი ლ ი იქნება ნახსენები. რამეს რომ მკითხავენ, აღარ შევრცხვები, იმედია. =)))

ჰოდა, გოგოებო და ბიჭებო, ყველანი ნამეტნავად მენატრებით და მოუთმენლად ველოდები 26 რიცხვს. ნუ, არც ისე დიდი დროა დარჩენილი, მაგრამ არც მე დამრჩენია დიდი მოთმინება ; )

სამედიცინო-კულინარული ფანჯარა ჩემს ცხოვრებაში ))

რამდენი ხანია, არაფერი დამიპოსტავს... არადა, რამდენჯერ გამიხსნია ჩემი"ვითომ ბლოგის" ფანჯარა და, რამდენჯერ მდომებია ჩემივე გულიანი ბოდვის ჩაწერა. ვერა და ვერ ხერხდება. ალბათ. შეიძლება ძალიან ზარმაციც ვარ. სასაცილოცაა... გინდა წერა და დრო არ გრჩება. სამედიცინოს რა ვუთხარი... ან ჩემს შეყვარებულს : ))

ამ ბოლო დროს კულინარიის მუზები შემომაწვა. დავდგები თორნიკესთან ერთად და ვამზადებ. ნუ, ნიჭი გვაქვს ორივეს და ვერ დაგვიკარგავ. განსაკუთრებით, არევის. მერე მილაგებას ვინღა ჩივის. ხან ტაფაა დამწვარი, ხანაც ჭიქაა გატეხილი. ეგ არაფერი, გაიწაფებიო , მაწყნარებენ გულშემატკივრები. იმასაც გვეუბნებიან, გემრიელი საჭმელები გამოგდითო. ჰო, ალბათ, გემრიელია. გულით ვაკეთებთ და...

ჰოდა კიდევ იცით რა მომენატრა? ჩემს ოთახში, ჩემს თავთან მარტო დარჩენა და ჩემი ბოდვების ფურცელზე დანთხევა. ფურცელზე და არა კლავიატურაზე. მით უმეტეს, გაზაფხული მოდის. ამ დროს მინდება სამყარო ავიღო და ჩ ა ვ წ ე რ ო. მერე რა, რომ ამის მაგიერ, ანატომიის დაკუჭული წიგნი მრჩება ხელში. მერე რა, რომ ჩემს სიაში წასაკითხი წიგნების რაოდენობა ბევრად მეტია, ვიდრე წასაკითხისა. მაგასაც გადაიტანს კაცი... უბრალოდ, შინაგან სამყარო თანდათან სულიდან მეცლება და ვუყურებ თაროზე შემოდებულ შედევრებს, რომლებიც მელოდებიან. ვუყურებ ჩემს დღიურს, რომელიც "ჩაჯღაბნას" მთხოვს და "იცრემლება" (დანესტიანდა.)

მარტო სეირნობა მომენატრა. მომენატრა ის მომენტები, ფოტო აპარატით რომ დავდიოდი აქეთ-იქეთ და უაზროდ რომ ვაჩხაკუნებდი კადრების გამოცლამდე.
ასეა.. სამყარო შეიცვალა. შეიძლება უფრო ბედნიერიც ვარ. ბევრად ბედნიერი, ალბათ. აღარ ვხურავ ჩემივე ოთახის კარებს და აღარ ვფიქრობ იმდენს 2012-ზე, ცხოვრების ამაოებაზე, არც თუ ისე სასიამოვნო წარსულზე და ბევრ სხვა სენტიმენტალურ რამეზე, რაც უმეტესად მხოლოდ იმაზე ზრუნავდა, რომ დიდი ხნით ამმღვრეოდა ხასიათი. ასე, რომ სჯობს ისევ ჩემს სამედიცინო თუ კულინარიულ მომავალს მივხედო და ნაკლები დრო დავუთმო ფიქრს "ცრემლიან" დღიურზე და თაროზე შემოდებულ წიგნებზე... ზაფხულამდე მაინც.

...........

ჯას სთოფ ზეთ.
აი დონთ ვანთ თუ თალქ ებაუთ ით ენი მორ.
ჯასტ ვანთ თუ სეი ზეთ ...აი ლავ იუ. (ორგანულად თან)

ჩემი ცხოვრების სტაფილოსფერი(?!) ეტაპი და წითელი "ბატინკები"

ისეთი პერიოდი მაქვს აი, შეცვლა რომ მინდა და ერთკვირიანი დაკარგვის სურვილი რომ მკლავს.
ისეთი პერიოდი მაქვს, გარდაქმნა რომ მჭირდება. სხვა თამუნა რომ მინდა ვიყო.
ჩვეულებრივ, ეს მაშინ ხდება, როცა ცხოვრება მოსაწყენი მიხდება. არადა, არაა ეს ჩემი ცხოვება მოსაწყენი. გეფიცებით.
სიამოვნებით გამოვცვლიდი გარდერობს - ჩემი ქურქის ფერს შევცვლიდი სიამოვნებით. მომბეზრდა ყავისფერი. ოთახის კედლის ფერს, (უკეთესი იქნებოდა, საცხოვრებელი ადგილი რომ შემეცვალა, მაგრამ ძალიან დიდ ოცნების კოშკს არ ავაშენებ ახლა. ) ერთ კედელს სტაფილოსფრად შევღებავდი, დანარჩენს - შავად. ან შავ-სტაფილოსფრად. შავ კედლებზე უამრავ ფოტოს ჩამოვკიდებდი. ავაჭრელებდი და დავფარავდი შავ ფერს. შედარებით ნათელ მხარეს დავტოვებდი. btw სტაფილოსფერი ყოველთვის მაღიზიანებდა. ანუ ეგ ერთი ნათელი წერტილიც მაღიზიანებს ცხოვრებაში( თქვენ წარმოიდგინეთ).
მომბეზრდა! .. (ჰო ნუ, ნათელი წერტილები. )
კიდევ იცი რას შევიცვლიიდი? - თმების ფერს. მზისფერ-ცეცხლისფერ-სპილენძისფრად გადავიღებავდი და ვიქნებოდი მანათობელი მზე ვიღაცისათვის. წარმოიდგინეთ, რამხელა სნობიზმი და ნარცისიზმი დევს ჩემს ბოლო წინადადებაში. არადა, იქნებ, სულაც არ დევს ის, რაც თქვენ გგონიათ, იქნებ მზეობა მაკლია გულში?.. ან არა.
კაროჩე.
თმებს შევიჭრიდი და დრედებს გაიკეთებდი. მდედრი ბობ მარლი გავიჩითებოდი და გაგაკვირვებდით ყველას.
წითელი ფეხსაცმელები მინდა. აი, ძალიან მინდა წითელი ბატინკები. მინდა და ვერავის ვეუბნები. ვერც ჩემი ბანკიდან გამომაქვს კრედიტი (დედაჩემიდან) . ბანკი, როგორც ყოველთვის, ითხოვს ახსნა-განმარტებას, რად მინდა ფული. აი, როგორ ვუთხრა ბანკს, რომ წითელი ბატინკები მინდა?
ჰოდა, გავივლიდი მაგ წითელი ფეხსაცმელებით და სპილენძისფერ თქმას ავაშრიალებდი. არა... ავაქიშინებდი... ანდაც ავაფუილებდი. რაც გინდათ, ის დაარქვით. თუნდაც, ეგ სპილენძისფერ-მზისფერ-მოცეცხლო თმა არა, მაინც მინდაა წითელი ბატინკები (...და მიტყდება).

კომპიუტერის დესკტოპის შეცვლა მინდა.
ოთახში განათების შეცვლა მინდა.
პირად ცხოვრებაშიც მინდა განათება შევცვალო. ნუ განათება თუ არა, რაკურსი მაინც შევუცვალო მანათობელ ნათურებს. (ნაკლები დეპრესიულობითვის)
ფრჩხილებზე რომ "ლაქი" მისვია, იმის მოშორება და ახალი ფერის დადება მინდა.
ჩემი ოთახის კედელზე რომ სურათი კიდია, იმის შეცვლა მინდა. მე აღარ ვარ ქალი, რომელიც ელის. მე აღარავის ველოდები. ჰოდა, დაე ჩამოიხსნას ჩემი ოთახის ჯერ კიდევ წითელი კედლიდან თეთრკაბიანი თამუნა, რომელიც ელის.
უკვე მერამდენე თვეა ვცდილობ, ის "საშინელი" მუსიკა წავშალო კომპიდან, მაგრამ რომ ვიწყებ წაშლას, პარალელურად, მოსმენასაც ვიწყებ და არასოდეს მიმყავს საქმე ბოლომდე.
დასკვნა? - მე ისევ მიყვარს იატაკზე გდება და იმ "საზიზღარი" "მელოდიის" მოსმენა (სუუუნ)
უფრო დიდი დასკვნა? - მე ისევ ის თამუნა ვარ.
გავფართოვდეთ? - ვერასოდეს შევიცვლები. : )



yuppp... ცხოვრებას შევცვლიდი.


">