...26-მდე ))

რა იცის ჟამმა უსაქმურობისამ...გამახსენდა რომ თურმე მეც მქონია რაღაც ბლოგისმაგვარი და თქვენ წარმოიდგინეთ, რაღაც პონტში წერაც შემძლებია.. ჰოდა ახლა რამ განაპირობა ჩემი სრული თუ არა, ნაწილობრივ უმოქმედობა. ნუ პირველ რიგში, ჩემი ტვინია სრლიად უმოქმედოდ მიტოვებული და ელოდება სამედიცინო ტერმინებით გამოჭედილ სქელ-სქელ წიგნებსა და ქსეროქსების რიგებში დგომას. ნუ, ამ რიგებს უფრო ჩემი ფრიად განსვენებულ-გახევებული ფეხები ელოდება )) ჰოდა არ დაგიმალავთ, და მომენატრა სამედიცინო. მომენატრა შვანგირაძისნაირი თვალებგაფართოებული და კვაჭაძის მსგავსი "გამოწკეპილი" ლექტორები, რომლებზეც საკმაოდ ბევრი ნიშნისმოგებით იტყვის - "ამათ ხელში ჩემი მტერი ჩავარდაო" , მაგრამ ნურას უკაცრავად. მე სამედიცინო უნივერსიტეტი მომენატრა სრული შემადგენლობით. ნახევარსაათიან დასვენებებზე რომ არაფერი ვთქვათ , დილას ადგომაზე რომ არ ვიწუწუნოთ და ფრიად ჩახვეულ ინტრიგებზე რომ არ ვილაპარაკოთ ; )) არა... მაინც რა გენიოსი ხალხია ამ განათლების სამინისტროში, გინდაც დეკანატში. ყველაზე დიდი სასჯელი რაც შეიძლება სტუდენტს დაუწესო, ზაფხულის პაპანაქება სიცხეში სწავლა და სექტემბრის ციებ-ცხელებაში დასვენებაა. მეც ვზივარ და "ვისვენებ" . ისე ვისვენებ,რომ სადღაც სამი კილოგრამი ავკრიფე სულ მინიმუმ. სასწორზე არ ვდგები. ჰალუცინაციების მეშინია. ჰოდა, ჩემო კარგებო ამ რამოდენიმე დღის წინ ავიღე ფიზიოლოგიის სახელმძღვანელო და "სისხლის" კითხვა დავიწყე. აი აქ დამერხა. როგორ დამაკლდა კვაჭაძის ახსნილი მახალა, თქვენ ვერ წარმოიდგენთ. მერე თსმუ-ს საიტზე შევისეირნე და წლევანდელ საგანთა სიას გადავხედე. პროგრესიც ასეთი უნდა- ორ "საკბილო საგანს" ვსწავლობთ. ურა! გვეშველა... არადა, როგორ ელოდებოდა ლიკუნა ამ საგნებს... არ გაგიმართლა ლიკაააა )) :დ ოდონტოლოგია და პროფილაქტიკა - მშვენიერია. ყოველ შემთხვევაში, თაბაშირის ყბას მაინც დავიჭერთ ხელში. თუ არც თაბაშირი გვაღირსეს, წიგნები მაინც გვექნება, სადაც კ ბ ი ლ ი იქნება ნახსენები. რამეს რომ მკითხავენ, აღარ შევრცხვები, იმედია. =)))

ჰოდა, გოგოებო და ბიჭებო, ყველანი ნამეტნავად მენატრებით და მოუთმენლად ველოდები 26 რიცხვს. ნუ, არც ისე დიდი დროა დარჩენილი, მაგრამ არც მე დამრჩენია დიდი მოთმინება ; )

სამედიცინო-კულინარული ფანჯარა ჩემს ცხოვრებაში ))

რამდენი ხანია, არაფერი დამიპოსტავს... არადა, რამდენჯერ გამიხსნია ჩემი"ვითომ ბლოგის" ფანჯარა და, რამდენჯერ მდომებია ჩემივე გულიანი ბოდვის ჩაწერა. ვერა და ვერ ხერხდება. ალბათ. შეიძლება ძალიან ზარმაციც ვარ. სასაცილოცაა... გინდა წერა და დრო არ გრჩება. სამედიცინოს რა ვუთხარი... ან ჩემს შეყვარებულს : ))

ამ ბოლო დროს კულინარიის მუზები შემომაწვა. დავდგები თორნიკესთან ერთად და ვამზადებ. ნუ, ნიჭი გვაქვს ორივეს და ვერ დაგვიკარგავ. განსაკუთრებით, არევის. მერე მილაგებას ვინღა ჩივის. ხან ტაფაა დამწვარი, ხანაც ჭიქაა გატეხილი. ეგ არაფერი, გაიწაფებიო , მაწყნარებენ გულშემატკივრები. იმასაც გვეუბნებიან, გემრიელი საჭმელები გამოგდითო. ჰო, ალბათ, გემრიელია. გულით ვაკეთებთ და...

ჰოდა კიდევ იცით რა მომენატრა? ჩემს ოთახში, ჩემს თავთან მარტო დარჩენა და ჩემი ბოდვების ფურცელზე დანთხევა. ფურცელზე და არა კლავიატურაზე. მით უმეტეს, გაზაფხული მოდის. ამ დროს მინდება სამყარო ავიღო და ჩ ა ვ წ ე რ ო. მერე რა, რომ ამის მაგიერ, ანატომიის დაკუჭული წიგნი მრჩება ხელში. მერე რა, რომ ჩემს სიაში წასაკითხი წიგნების რაოდენობა ბევრად მეტია, ვიდრე წასაკითხისა. მაგასაც გადაიტანს კაცი... უბრალოდ, შინაგან სამყარო თანდათან სულიდან მეცლება და ვუყურებ თაროზე შემოდებულ შედევრებს, რომლებიც მელოდებიან. ვუყურებ ჩემს დღიურს, რომელიც "ჩაჯღაბნას" მთხოვს და "იცრემლება" (დანესტიანდა.)

მარტო სეირნობა მომენატრა. მომენატრა ის მომენტები, ფოტო აპარატით რომ დავდიოდი აქეთ-იქეთ და უაზროდ რომ ვაჩხაკუნებდი კადრების გამოცლამდე.
ასეა.. სამყარო შეიცვალა. შეიძლება უფრო ბედნიერიც ვარ. ბევრად ბედნიერი, ალბათ. აღარ ვხურავ ჩემივე ოთახის კარებს და აღარ ვფიქრობ იმდენს 2012-ზე, ცხოვრების ამაოებაზე, არც თუ ისე სასიამოვნო წარსულზე და ბევრ სხვა სენტიმენტალურ რამეზე, რაც უმეტესად მხოლოდ იმაზე ზრუნავდა, რომ დიდი ხნით ამმღვრეოდა ხასიათი. ასე, რომ სჯობს ისევ ჩემს სამედიცინო თუ კულინარიულ მომავალს მივხედო და ნაკლები დრო დავუთმო ფიქრს "ცრემლიან" დღიურზე და თაროზე შემოდებულ წიგნებზე... ზაფხულამდე მაინც.