...........

ჯას სთოფ ზეთ.
აი დონთ ვანთ თუ თალქ ებაუთ ით ენი მორ.
ჯასტ ვანთ თუ სეი ზეთ ...აი ლავ იუ. (ორგანულად თან)

ჩემი ცხოვრების სტაფილოსფერი(?!) ეტაპი და წითელი "ბატინკები"

ისეთი პერიოდი მაქვს აი, შეცვლა რომ მინდა და ერთკვირიანი დაკარგვის სურვილი რომ მკლავს.
ისეთი პერიოდი მაქვს, გარდაქმნა რომ მჭირდება. სხვა თამუნა რომ მინდა ვიყო.
ჩვეულებრივ, ეს მაშინ ხდება, როცა ცხოვრება მოსაწყენი მიხდება. არადა, არაა ეს ჩემი ცხოვება მოსაწყენი. გეფიცებით.
სიამოვნებით გამოვცვლიდი გარდერობს - ჩემი ქურქის ფერს შევცვლიდი სიამოვნებით. მომბეზრდა ყავისფერი. ოთახის კედლის ფერს, (უკეთესი იქნებოდა, საცხოვრებელი ადგილი რომ შემეცვალა, მაგრამ ძალიან დიდ ოცნების კოშკს არ ავაშენებ ახლა. ) ერთ კედელს სტაფილოსფრად შევღებავდი, დანარჩენს - შავად. ან შავ-სტაფილოსფრად. შავ კედლებზე უამრავ ფოტოს ჩამოვკიდებდი. ავაჭრელებდი და დავფარავდი შავ ფერს. შედარებით ნათელ მხარეს დავტოვებდი. btw სტაფილოსფერი ყოველთვის მაღიზიანებდა. ანუ ეგ ერთი ნათელი წერტილიც მაღიზიანებს ცხოვრებაში( თქვენ წარმოიდგინეთ).
მომბეზრდა! .. (ჰო ნუ, ნათელი წერტილები. )
კიდევ იცი რას შევიცვლიიდი? - თმების ფერს. მზისფერ-ცეცხლისფერ-სპილენძისფრად გადავიღებავდი და ვიქნებოდი მანათობელი მზე ვიღაცისათვის. წარმოიდგინეთ, რამხელა სნობიზმი და ნარცისიზმი დევს ჩემს ბოლო წინადადებაში. არადა, იქნებ, სულაც არ დევს ის, რაც თქვენ გგონიათ, იქნებ მზეობა მაკლია გულში?.. ან არა.
კაროჩე.
თმებს შევიჭრიდი და დრედებს გაიკეთებდი. მდედრი ბობ მარლი გავიჩითებოდი და გაგაკვირვებდით ყველას.
წითელი ფეხსაცმელები მინდა. აი, ძალიან მინდა წითელი ბატინკები. მინდა და ვერავის ვეუბნები. ვერც ჩემი ბანკიდან გამომაქვს კრედიტი (დედაჩემიდან) . ბანკი, როგორც ყოველთვის, ითხოვს ახსნა-განმარტებას, რად მინდა ფული. აი, როგორ ვუთხრა ბანკს, რომ წითელი ბატინკები მინდა?
ჰოდა, გავივლიდი მაგ წითელი ფეხსაცმელებით და სპილენძისფერ თქმას ავაშრიალებდი. არა... ავაქიშინებდი... ანდაც ავაფუილებდი. რაც გინდათ, ის დაარქვით. თუნდაც, ეგ სპილენძისფერ-მზისფერ-მოცეცხლო თმა არა, მაინც მინდაა წითელი ბატინკები (...და მიტყდება).

კომპიუტერის დესკტოპის შეცვლა მინდა.
ოთახში განათების შეცვლა მინდა.
პირად ცხოვრებაშიც მინდა განათება შევცვალო. ნუ განათება თუ არა, რაკურსი მაინც შევუცვალო მანათობელ ნათურებს. (ნაკლები დეპრესიულობითვის)
ფრჩხილებზე რომ "ლაქი" მისვია, იმის მოშორება და ახალი ფერის დადება მინდა.
ჩემი ოთახის კედელზე რომ სურათი კიდია, იმის შეცვლა მინდა. მე აღარ ვარ ქალი, რომელიც ელის. მე აღარავის ველოდები. ჰოდა, დაე ჩამოიხსნას ჩემი ოთახის ჯერ კიდევ წითელი კედლიდან თეთრკაბიანი თამუნა, რომელიც ელის.
უკვე მერამდენე თვეა ვცდილობ, ის "საშინელი" მუსიკა წავშალო კომპიდან, მაგრამ რომ ვიწყებ წაშლას, პარალელურად, მოსმენასაც ვიწყებ და არასოდეს მიმყავს საქმე ბოლომდე.
დასკვნა? - მე ისევ მიყვარს იატაკზე გდება და იმ "საზიზღარი" "მელოდიის" მოსმენა (სუუუნ)
უფრო დიდი დასკვნა? - მე ისევ ის თამუნა ვარ.
გავფართოვდეთ? - ვერასოდეს შევიცვლები. : )



yuppp... ცხოვრებას შევცვლიდი.


">

Happy halloween

უი, ხო... დღეს ჰელოუინია. Happy halloween და რამე : )
ბავშვობიდან ვოცნებობდი გრანდიოზულ ჰელოუინ ფართიზე წავსულიყავი და ბნელი ფერიის კოსტიუმი მომერგო : )) ბნელის კიდევ ხო, მაგრამ
ფერიის რატომ, არ ვიცი. არა ... მეტყობა რა, ბავშვობიდან რომ მეოცნებე ვიყავი. :D ჰო მინდოდა სერჟ ტოლკეინისეულ ელფების ქვეყანაში მეცხოვრა და ფერიის როლი მომერგო, მაგრამ ეგეც არ გამომივიდა ვგონებ.
ჰოდა დღეს ჩემებური/ჩვენებური ჰელოუინი მოვაწყვეთ და "მახინჯ-ბოროტი" გოგრები გამოვთალეთ. ერთი მიწაზე დაენარცხა და ჩემი ძმის ხელებს შეეწირა. დანარჩენი ორი კიდევ ტვინგამოცლილები დევს ჩემს ოთახში და სულელურად იყურებიან კარადიდან : ))
ჰო... ამით ის მინდოდა მეთქვა, რომ კარგი დღე იყო, მაგრამ როგორც ყოველთვის, სადაა ისეთი კარგი, ცუდი რომ არ მოჰყვებოდეს : )
ისევ და ისევ ჩემს წითელ კედლებთან მარტო დარჩენა და უაზრო ფიქრი უაზრობებზე : )
რამდენი რამეა უთქმელი და გადმოუცემელი, არა?!
აი, ისეთი რომ ვერ აღწერ და ვერანაირად რომ ვერ იტყვი გახსნილად. უამრავია დაფარული, შენში დასამარებული ისე, ზოგჯერ თვითონაც რომ არ გახსოვს.
არ გახსოვს მხოლოდ იმიტომ, რომ უბრალოდ, არ გინდა გაიხსენო. დასასამარებელია და იმიტომ, ალბათ.
და ერთ მართლაც და მშვენიერ დღეს რომ ამოგიტივტივდება ტვინის ხვეულებიდან ეგაა ყველაზე საზარელი რამ.
ჰოდა, IM So Sorry.


So Sorry

I'm sorry, two words
I always think after you're gone
When I realize I was acting all wrong
So selfish, two words that could describe
Old actions of mine when patience is in short supply

We don't need to say goodbye
We don't need to fight and cry
Oh we, we could hold each other tight
Tonight

We're so helpless
We're slaves to our own forces
We're afraid of our emotions
No one, knows where the shore is
We're divided by the ocean
And the only thing I know is
The answer it isn't for us
No the answer isn't for us

I'm sorry, two words
I always think after, oh after you're gone
When I realize I was acting all wrong

We don't need to say goodbye
We don't need to fight and cry
No we, we could, we could hold each other tight
Tonight...
Tonight...
Tonight...
Tonight... ">

რაღაც...რაც საჯაროდ არ ითქმის და ვერ იწერება : )

კარგია როცა ცოტა ხნით მაინც საკუთარ თავთან მარტო რჩები ადამიანი. ისიც კარგია, როცა საკუთარი
ოთახის თითქოს ცარიელ, მაგრამ მაინც სურათებით სავსე კედლებს უყურებ და უბრალოდ, ფიქრობ . რაზე, რა მნიშვნელობა აქვს მთავარია, ფიქრობ ყველაზე ნათელი, წრფელი ფიქრებით და ეს წრფელი ფიქრები მაშინ ამოდის ტვინის ხვეულებიდან, როცა მარტო ხარ და საყვარელ მუსიკას უსმენ. საყვარელ ოთახში, საკუთარ საწოლზე გულაღმა წამოწოლილი წევხარ და უყურებ თვალებში რეალობას. ეს რეალობა ზოგჯერ მწარეა, მაგრამ მაინც მეტად სასიამოვნო. მხოლოდ იმიტომ, რომ რეალობა არ იტყუება. გულწრფელია და არ შეუძლია თვალთმაქცობა.

ჩემს დროებით მივიწყებულ ბლოგზე შემოვქანდი რამოდენიმე წუთის წინ. როგორც ყოველთვის, არც ახლა ველოდი კომენტარს პოსტებზე, მაგრამ გადათვალიერებისას ჩემთვის უსაყვარლესი ადამიანის კომენტარს წავაწყდი. მწერს, ჩვენზე როდის უნდა დაწეროო. აი, კიდევ ერთი გულწრფელობა. პრინციპშI, ისიც იმიტომ შემიყვარდა რომ საზიზღრად და ჩასაყლაპად გულწრფელია... არა, არ იფიქროთ, ამ პოსტს იმიტომ ვწერდე, რომ მოვალეობა მავალებდეს ამას. დიდი ხანია მინდა დავწერო რამე თბილი, შეუდარებელი, მაგრამ ამ ეტაპზე მეეჭვება გამომივიდეს რაიმე "შეუდარებლის" დაწერა. ემოციები ამომშრალი არ მაქვს გულიდან. პირიქით, ემოციების ზღვაა ჩატენილი სულში, მაგრამ ვეღარ გამოვხატავ ჩემს გრძნობებს. ვიღაცის, რაღაცის მეშინია, ალბათ.

14 წლის რომ ვიყავი სიზმარი ვნახე. რაღაც უცნაური და გამოუკვლეველი რამე იყო. არა... არც ახლა მახსოვს ის სიზმარი ნორმალურად და სიმართლე გითხრათ, ვერც მაშინ აღვიდგინე ბოლომდე, მაგრამ კარგად მახსოვს მწვანეთვალება ბიჭი რომ მიყურებდა გაშტერებული და სიყვარულს რომ ასხივებდა თვალებიდან.
საერთოდ, სიზმრის კვალი ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერს მკაფიოდ ეტყობა. უბედური , უსიამოვნო შემთხვევების წინ მუდამ სიზმარს ვნახულობ, მაგრამ, როგორც წესი, ვერანაირ უბედურებას თავიდან ვერ ვიცილებ. ყოველთვის ხდება ის, რაც მოსახდენია. ვანგა არ ვარ. თამუნა ვარ გოჩიაშვილი...
ხოდა მეც ვნახე ეს მწვანეთალება ბიჭი სიზმარში და მას შემდეგ მსგავსი არსება ჩემს ცხოვრებაში სიმართლე გითხრათ, არ გამოჩენილა.
აააჰ... ვიტყუები. 18 წლის რომ გავხდი ზუსტად მაშIნ გამოჩნდა. იანვარში, როგორც მახსოვს, და მეც იანვარშივე მივაღწიე სრულწლოვანებას. მოკლდ, აქ მთელი ბედის ირონიებია ყველაფერს ხომ არ მოგიყვებით, მაგრამ მინდა იცოდეს ამ მწვანეთვალება ბიჭმა, რომ არც ისაა შემთხვევით შემოჭრილი ჩემს ბიოველში და არც მე ვარ მის სამყაროში შემთხვევით მომხვდური.




მიყვარხარ. ხომ იცი, სიტყვები ბევრს არასოდეს ნიშნავს : )

and here is ...
..and the song : )
">

Oh, who is she (ანუ "ო, ვინ ვარ მე") ?!

It's been a hard day, a harder night
The rockstar's girlfriend, she lost the fight
Well it's alright baby, I'm nobody's mother
But I don't want this last cigarette to be over

You fooled me again, you fooled me again
With your honest, honest, honest eyes
Again, fooled me again
With your dirty mouth full of honest lies

Again, oh when did you fool me again, oh yeah
So honest, full of shineless eyes

It's been two days since he left home
She dried her eyes, picked up her microphone
She sang "it's alright baby, I'm nobody's mother,
I just don't want this last cigarette to be over, you know."

You fooled me again, you fooled me again
With your honest, honest, honest eyes
Again, fooled me again
With your dirty mouth full of honest lies

Again, oh when did you fool me again, oh yeah
So honest, full of shineless eyes

You fooled me again, fooled me again
With your honest, honest, honest eyes
Again, fooled me again
With your dirty mouth full of those rust on New York lies

Again, oh when did you fool me again, oh baby yeah
You're so full of it, at least you're honest.. eyes
Again, honest, honest, you're so frikkin' honest
No no no, no, no, no no no no no
You're so full of it, at least you're honest.... eyes


">

მე გვამებს არ გავკვეთ. ურა! (ანუ პირველი კვირა სამედიცინო უნივერსიტეტში)

ჩემი პირველი კვირა სამედიცინო უნივერსიტეტში დასრულდა. მეღირსა?! რავიცი, უნდა ვთქვა მეღირსა მეთქი? ვშიშობ, მომავალი ერთი წელი საშინელი სტრესი იქნება ჩემთვის. როგორც ყოველთვის, დავითრგუნე და კვლავ ვერ ვეგუები ახალ გარემოს. ეგ არაფერი... ამასაც გავუძლებ, ალბათ.
დილას ადგომა, ერთი ჭიქა უშაქრო, მაგარი ყავა პიჟამოებში. გარდერობის დარენდგენება, რაიმე "ახლის" ამორჩევა და ძლივსმორგება, მარშუტკაში ნახევარი საათი ნერვიულობა და ბოლოს სამედიცინოს კედლები... ვერც ამ კედლებს შევეგუე და ვერც ხალხს.
დიდ დასვენებაზე "ბარდიურზე" ვზივარ, თეთრ, გაკრიალებულ ხალათებში გამოწყობილ ხალხს ვუყურებ , ვფიქრობ - " აქ რა მინდა?!. მაინც გავუძლებ. რამდენი წელიც გინდა, იმდენს გავუძლებ! " . მერე რა, რომ მათსავით მეც თეთრი ხალათი მაცვია. მათ რიცხვს მაინც არ მივეკუთვნები ასე მგონია. მგონი არ ვარ მე სტომატოლოგიური ფაკულტეტის სტუდენტი! შეგზავნილი ჯაშუში ვარ ვიღაც! თევზი ვარ ზღვა რომ ამოარწყევს რაღაც მანქანებით ტალღებთან ერთად და ნაპირზე რომ ფართხალებს საცოდავად. მერე არსებობისთვის ბრძოლში გადარჩება ეგეც რაღაც მანქანებით (ნეტავ რა შუაში იყო არსებობისთვის ბრძოლა) განიცდის ევოლუციას და იქნებ ოდესმე შეუერთდეს მიწაზე მყოფთა თეთრხალათიან არმიას.
ბიოლოგიის ლექტორი სწერვაა.
ანატომიის ლექტორი იაზვაა.
ლათინურის "პროფესორი" "ვიგოდნიკია".
ჰისტოლოგიის ლექტორის უკვე მეშინია.
ნეტავ ვინ დარჩა?..
მოკლედ, არ შემიძლია ეს სიყალბე(!!!) , მაგრამ მომიწევს, ალბათ, შევისწავლო რამენაირად. ბოლოს და ბოლოს ყველა ექიმი სწერვაა (დედაჩემის სიტყვებია) და მე ყალბი უნდა ვიყო სწერვებთან რომ არ გამთელონ იმიტომ. არადა, ხმალმოშიშვლებულ, ხელჩართულ ბრძოლას ვარ შეგუებული...

რაც მთავარია, ერთი მნიშვნელოვანი რამ გამოვიმუშავე. მკვდარი ადამიანების დანახვისას გულის პრანჭვები აღარ მემართება.
დადებითი - ახლობლების ახლობლის დაღუპვის შემთხვევააში პანაშვიდებზე გული აღარ წამივა და ჩემი არმისვლით აღარ გავანაწყენებ ხალხს.
უარყოფითი - ამასობაში ტირანი გავხდები და შეიძლება ისეთი დროც დამიდგეს, გვამები ვკვეთო. შეუდარებელია!


პ.ს. ასეთი საზიზღარი ბავშვი არ ვარ მე. არ გავკვეთ გვამებს. არც ბალზამირებას გავუკეთებ. გპირდებით :D : )))

)) god bless us everyone ! yup?

ფსიქოლოგობა მინდა!

ბავშვობიდან მინდოდა ფსიქოლოგიის ფაკულტეტზე ჩამებარებინა და ადამიანის ქვეცნობიერში მეძრომიალა :)მეგონა ოდესღაც ტვინს ამოვუღებდი ვინმეს და ყველა მის ოცნებას, ფიქრს ზეპირად შევისწავლიდი. რენტგენზე გავატარებდი მის გრძნობებს, ემოციებს, მაგრამ იცით რა?! არ დამცალდა : ) არ დამცალდა გამეგო რამდენად ბევრი ცხოველური ინსტინქტი ბუდობს თითოეულ ჩვენგანში . არ დამცალდა ბოლოს დისერტაცია დამეცვა თემაზე "ადამიანის შესაძლებლობები და ცხოველური გრძნობების გამოვლენის მექანიზმები" :D ან რამე მსგავსი... მსგავსი ჩახლართული და მეტად ფილოსოფიური სათაურით . მერე რა, რომ დღეს სამედიცინო უნივერსიტეტის სტუდენტი ვარ და გეგმებს ვაწყობ იმის შესახებ, თუ რა ფერის ნიჟარა უნდა განვათვსო ჩემი სამუშაო ოთახის შემოსასვლელში რომ ჩემმა მომავალმა პაციენტებმა კბილები გაიხეხონ და ისე დააკაკუნონ ჩემი ოთახის კარზე, პირდაფჩენილები შემოვიდნენ საკუთარ "მხსნელთან". : )


. ეგეც არაფერი... რაც მთავარია, რამოდენიმე დიდი ოცნება დამემსხვრა და მაინც დიდად არ ვნანობ საკუთარ... მმმ... ეს რა ვთქვი. ჩემი მშობლების საკმაოდ ჭკვიანურ გადაწყვეტილებას :)მე წიგნებით სავსე კაბინეტზე ვოცნებობდი და სამაგიეროდ გაშანშალებული სტომატოლოგიური ოთახი მექნება (სავარაუდოდ)ახალთხალი აპარატურით.
მეუბნებიან, მერე მადლობას გვეტყვიო. ძალიან შევიჭერი როლებში... ისევ ადამიანის ქვეცნობიერზე გავაგრძელებ. ალბათ, ასე აჯობებს.
. აპოკალიპსი იწყებაო, ადამიანები ამბობენ : )) იგი წავა და სხვა მოვაო (სამყაროზე ბაზრობენ.. ;) )
გადავშენდებითო და ჩვენს მაგიერ სხვა , ახალი არსებები დაიდებენო ბინას. არავინ დაფიქრებულა ნეტავ, ეს აპოკალიფსი, წარღვნა და უბედურებათა მთელი "არმია" ჩვენივე ინსტინქტებს შშეიძლება დავაბრალოთ? კი. ალბათ, ბევრს უფიქრია ამ თემაზე. იმედი მაქვს ყოველ შემთხვევაში. მარტო იმიტომ, რომ ყველანაირ წარღვნას, ომს, ბრძოლებს ადამიანი ქმნის. საკუთაარი ხელებით ვანადგურებთ სამყაროს და რაც მთავარია, ერთმანეთსს ვებრძვით დაფარულ და ამავე დროს ხელჩართულ ბრძოლაში .
ელემენტარული - თითქმის ბავშვობიდან ადამიანების მოქმედებას ვაკვირდებოდი . რენტგენზე ვატარებდი დედაჩემის, მამაჩემის, ჩემი ძმის საქციელს და მათი თითოეული მოქმედების, მიზეზი ზეპირად ვიცოდი. დღემდე ასეა. ვისაც კარგად ვიცნობ, ვიცი რა უნდა, რისკენ ილტვის და რა უნდა გავაკეთო რომ დავაკმაყოფილო. ამ უკანასკნეელს ყურადრების ყველაზე პატარა ნაწილს ვუთმობ და მხოლოდ მათ "ვუსმენ", ვინც მე მისმენს : )
არც ექსტრასენსი ვარ და არც რაიმე ზებუნებრივი ძალა გამაჩნია ჩემდა საუბედუროდ (ხომ ავშენდებოდი ადამიანი, ა?! ) უბრალოდ, ადამიანებზე დაკვირვება მიყვარს და ვიცი, როდის იმალება სიკეთე "კაი გამარჯობის " უკან, ან როდის იმალება ადამიანის მზაკვრული ბუნება მისალმებისა და ალმაცერი გაღიმების იქეთ.


ისიც ყოველთვის ვიცოდი ვინ რას გრძნობდა ჩემს მიმართ . სწორედ ამიტომ ადამიანების 90 %-ს ჩემი ეშინოდა და თითქმის მთელი ცხოვრება მოცემულ ფაქტზე ბევრს ვხალისობდი ახლობლებთან ერთად. ეშინოდათ ჩემთან ურთიერთობის და ხშირად ის აზრიც შემიბყრობდა, რამე "ისეთს" ხომ არ ვაკეთებ ან "ვეძმა" ხომ არ ვგონივარ ამ ხალხსთქო.
დრო გავიდა და გადავწყვიტე, იმიჯი შემეცვალა. არაერთი ადამიანი გამომტყდომია იმაში, რომ "თამუნა დეიდა" საშიში "როჟა" ეგონათ და ქუჩაში დანახვისთანავე ერთი ქუჩიდან მეორეეზე გადადიოდნენ. სახლს წრეს ურტყამდნენ და თურმე ისე მიდიოდნენ შინ( ცირკია ხომ ვამბობ=)) ).



P.S. ნიღაბი ბევრია. თამუნა ერთი. LET US FOUND HER ))

შემოდგომაა... შემოდით... ანუ ჩემი დროებითი "არა" პრინციპებს!

ხომ არის ისეთი მომნტები, როდესაც ერთგვარ მარტოობას გრძნობ. მერე რა, რომ გარშემო უამრავი ადამიანია. არ მინდა, ბანალური პოსტი გამომივიდეს. (არც არაფერია ჩემს ბლოგში ბანალური და არაფრისმომცემი. ) ნუ სხვისთვის შეიძლება იყოს, მაგრამ ჩემთვის ჩემი სულის გადამშლელია ასე ვთქვათ. არც მასეა მთლად. მე უფრო მხატვრულად გამოვხატავ, როგორც წესი, ემოციებს, მაგრამ ისიც არაა კარგი, ალბათ, ყველფერი საჯაროდ თქვა ადამიანმა.

შემოდგომის მოსვლასთან ერთად მუდამ ასეთი მელანქოლია შემომწვებახოლმე. ეს ის მელანქოლია არაა, რომლის გაგდებას, განდევნასაც ვცდილობ ხშირად. ააარაჰ!.. რაღაც სასიამოვნო, იმედისმომცემი მელანქოლიაა. საერთოდ, მუდამ იმედიან ხასიათზე ვარ. არასოდეს ვყრი ფარ-ხმალს, მაგრამ აი, ეს შემოდგომა და ის პირველი ყვითელი ფოთოლი, რომელიც გარეთ გასვლისას მხვდება, ის ფოთოლი მაძლევს ძალას რომ რაღაც ახალი დავიწყო. ენერგიას მმატებს დილას გარეთ გამოსულს მსუსხავი შემოდგომის მზე და სხეულს თუ არა, სულს მაინც მითბობს. სულიერი სითბო კიდევ ყველაზე ცივი ადამიანისთვისაც კი თბილად მისაღებია.
ახლა ზუსტად ასეთ შემოდგომისეულ მარტოობას ვგრძნობ გულში და მიხარია. დილის 4 საათზე "ღამენათევი და ნამთვრალევი" ალბათ, 1000 ჯერ მაინც მინატრია მთელი სამი სეზონის განმავლობაში შემოდგომის სუსხიანი სურნელი და სიტკბოება. ბევრჯერ მიფიქრია, წელიწადის ამ დროს ასეთ უჩვეულო გრძნობებს რატომ განცივდი... იმის ბრალი ნამდვილად არაა, ფერები რომ მიყვარს შემოდგომისა. წითელი, მზისფერი და ყვითელიც ფოთლების გამო შემიყვარდა. ალბათ, ყველაფერი წარსულისა და მოგონებების ბრალია, მაგრამ ამ მოგონებებზე ახლა არ მინდა ვწერო. ხასიათის გაფუჭება არავის სიამოვნებს...



ჰოდა შემოაბიჯა სექტემბერმა და სუსხს ველოდები მოუთმენლად. ველოდები და ვითვლი დღეებს. დღეებს ორ ოქტომბრამდე. რატომ?! - ეგ უკვე (ამჯერად) მხოლოდ მე ვიცი. : )

ყველა კარი დახურეთ!..

მერე რა, რომ არავინ მკითხულობს. მე ხომ ვკითხულობ საკუთარ თავს. ვკითხულობ და ჩემს თავს შორიდან ვუყურებ თითქოს. ნუ ეს უკვე რამოდენიმე წელია ვაკვირდები და რენტგენზე ვატარებ "თამუნას" , მაგრამ მაინც...

ჩამოვედი და ცალი თვალით ჩემს ბლოგშიც შემოვიჭყიტე . თავს მოვიტყუებ რომ ვთქვა კარგი დრო ვატარეთქო. ალბათ, უკეთესი მომენტებიც მქონია ცხოვრებაში. მე ხომ ყველაფერ ახალზე და დაუგემოვნებელზე "ვხამდები", მაგრამ იცი რა მაინტერესებს? რას ვიზამ, როდესაც ეს "ახალი" გამოილევა და არ დარჩება შეუცნობელი ან სულაც აკრძალული. არც არაფერს. ნაადრევად დავბერდები. არც იმდენი კარგია ცხოვრებაში რომ ადამიანმა ვერ მოასწროს სადღაც 20 წელიწადში [მაინც] ნახვა და შეცნობა (რა თქმა უნდა, თუ მატერიალური მდგომარეობა ასე თუ ისე ხელს გიწყობს).

ჩამოვედი იმედგაცრუებული და გულგატეხილი. ჩემი ქვეყანა ბევრად უკეთეს მდგომარეობაში მეგონა. წელს ძალიან ბევრ რამეს მივხვდი . ბევრი გავააანალიზე. გული ბევრ რამეზე მწყდება. ეს თემა, რა თქმა უნდა, ათასჯერაა განხილული და პრესში გატარებული, მაგრამ მაინც ... საქართველოს ზღვისპირა "კურორტები" ნამდვილი კოშმარია. ერთი- ორის გამოკლებით, სადაც სომხებმა ჯერჯერობით ფეხი ვერ მოიკიდეს. მიწასთანაა გასწორებულ ქობულეთი და არც ბათუშია უკეთესი სიტუაცია. რატომ უნდა უსმენდეს ადამიანი სომხურ მუსიკას, რატომ უნდა იყოს ამდენი სომხური რესტორანი ქართულ მიწაზე და ყველაზე მწვავე ფაქტი - რატომ უნდა დადიოდეს ქართველი სომხურ რესტორანში? ნუთუ არ შეიძლება ჩვენი ქვეყანა, მიწა , უწმინდესი და ულამაზესი ზღვა მარტო ჩვენ გვეკუთვნოდეს? არ მინდა, ქართველმა, ქობულეთის მაცხოვვრებელმა უფულობას, გაჭირვებას დააბრალოს ის, რაც იქ ხდება. დღესდღეობით ბევრს უჭირს, მაგრამ დამეთანხმებით, პატრიოტი ქვეყანას არ ღალატობს. ურჯულოს არ აკიდებინებს ფეხს საკუთაარ მიწაზე.

ეჰ... ქართველმა რომ საკუთარი მიწის, თავისი ქონების, სიმდიდრის ფასი ისწავლოს კიდევ რა უნდა მოხდეს? უარესი რა უნდა დაემართოს ჩვენს ქვეყანას ვიდრე უცხოს შენს მიწაზე თარეშია?

...არ გამომივიდა იდეალური პოსტი, მაგრამ ჩემია.

სინათლე, ბგერა, მუსიკა

იცი რა მინდა? ჩემი ბლოგის (ფაქტიურად) პირველი პოსტი ჩემთვის ერთ-ერთ საყვარელ ჯგუფს დავუთმო. ნუ რა თქმა უნდა, ისევ და ისევ ჩემი ხასიათიდან გამომდინარე, მუსიკალური გემოვნება ტალღებზე დამიხტის. ვერ გაარკვევს ადამიანი რას ვუსმენ. ალბათ, უფრო indie - ს, მაგრამ სიამაყით შემიძლია განვაცხადო, რომ ვუსმენ მხოლოდ ხარისხიან მუსიკას. ამას იმედია, ვერავინ უარყოფს.
ჩვეულებრივ, არასოდეს ვინტერესდები შემსრულებლებისა და ბენდების "პირადულობით". ერთად ერთი ის ვიცი, საიდან მოდიან და საით მიექანებიან :D
THE KNIFE - შვედური ჯგუფია, რომელიც 1999 ში ჩამოყალიბდა და დიდი ხნის მანძილზე "იმალებოდნენ". ანუ ლაივებზე მათ სახეს მსმენელი ძირითადად ვერ ხედავდა.
THE KNIFE - ჩემთვის ესაა ჯგუფი, რომელმაც გაიგო/შეიცნო მუსიკა, ბგერა და სინათლე. გააერთიანა ეს ყველაფერი და ჰარმონიულად შეაწყო ერთმანეთთან. მათი live-ები ნამდვილ თეატრალური წარმოდგენებს მაგონებს. Iwish i were there :( მოკლედ, იდეალურია მათთვის, ვისაც მუსიკა და ბგერა ესმის. არაფერს ვამბობ ვოკალისტზე. ვერ ვამბობ. ვინც წამიკითხავს, შეაფასოს თვითონ : ) ">



">

წითელ-ყვითელი ბლოგის ავტორის პირველი ბოდვა ))

მერე რა, რომ პირველი "ფაბლიქ" პოსტია და ბევრს ვფიქრობ რა დავწერო. წესით ბევრი რამ უნდა ჩავატიო, ალბათ.
უკვე აღარც მახსოვს, მერამდენე წელია blogspot-ზე ბლოგი მაქვს შექმნილი. რა გითხრათ? პროფილის გაკეთებას თავი ვერ მოვაბითქო რომ ვთქვა, მოვიტყუები. უბრალოდ, ეს ჩემთვის ყოველთვის ძალიან პირადული გვერდი იყო.
პირადული და ჩემებური.
არც ის მასოვს რამდენჯერ დავწერე და წავშალე უამრავი სახის პოსტი. გაგებაში არ ვარ, რამდენჯერ დამავიწყდა, რომ თვითმარქვია ბლოგერი ვიყავი და "რამე" უნდა დამეფოსტა. ეს ყველაფერი იქიდან გამომდინარე, რომ დაწყებული საქმე იშვიათად თუ მიმყავს ბოლომდე და რაც მთავარია, ყველაფერი ელვის სისწრაფით მბეზრდება. ნუ ხო... ყველაფერი რამოდენიმე რამის გარდა:
ყავის,
საყვარელი ფილმის,
საყვარელი წიგნის,
საკუთარი ოთახის დააა... და მერე იყოს. შემდეგ ფოსტებში.
ჩემი "ფეიჯი" ამელით დავიწყე და ვიცი, ამითვე დავასრულებ იმიტომ, რომ მის იქით ფაქტიურად, გზა არ მაქვს. ცხოვრებაში ყოველ ნაბიჯზე თვალწინ მეჩხირება და მაბედნიერებსსავით. იმედია, მეც ჩემს ცხოვრებისეულ გაურკვევლობებსა და აგონიებს ჰეფი ენდით დავასრულებ.

P.S. მერე რა, რომ ერთად ერთი "ბლოგერი" ვარ ნაცნობებს შორის და არც საკმარისი გამოცდილება მაქვს, ალბათ . :)